In 1995 overleed Dorien, het nichtje van Hélène met wie ze heel close was, in een noodlottig ongeval. Dat wat Hélène daarna met haar nichtje beleefde kwam vaker ter sprake tijdens diepgaande gesprekken met anderen over deze soort thema’s. Geregeld hoorde ze dan: “Waarom zet je je verhaal niet op papier? Dat kan voor zoveel mensen interessant en ook troostend zijn.” Heel wat jaren na die ingrijpende gebeurtenis besloot Hélène dan toch maar eens de daad bij het woord te voegen en begon tijdens een solo-verblijf van meer dan een maand in de heuvels van Zuid-Spanje aan het schrijven van haar verhaal.

Terug-duikend in die tijd, kwam alles weer zo levendig voor ogen dat het leek alsof ze het werkelijk allemaal herbeleefde: het telefoontje met de vreselijke mededeling van het ongeluk, de tekenen van het er-nog-zijn van Dorien, de kleine meisjes van vroeger die samen opgroeiden, de dingen die ze deden in het huis van hun grootouders in Maastricht, waar ze zoveel tijd doorbrachten. Die meisjes werden volwassen vrouwen en hoe dit allemaal verliep, is verweven in het verhaal van de emigratie naar Frankrijk.